AICA Nederland (Association Internationale des Critiques d'Art) kent de AICA Oorkonde 2017 toe aan de tentoonstelling A Year at the Stedelijk: Tino Sehgal.

De tentoonstelling vond plaats in het Stedelijk Museum Amsterdam gedurende het gehele kalenderjaar 2015 en werd samengesteld door directeur Beatrix Ruf en curator Martijn van Nieuwenhuyzen.

Uit het juryrapport:
'Door de tentoonstelling een jaar lang, gedurende de volle openingstijden van het museum, aan te bieden, kon een veel grotere groep museumbezoekers kennismaken met de 'situaties' van Tino Sehgal. Dit engagement in organisatie en investering is uitzonderlijk, het ontwikkelen van dit nieuwe tentoonstellingsconcept voor performancekunst door het museum bewonderenswaardig. Zo'n intensieve aanwezigheid van een kunstenaar had een (te) groot stempel op de algemene museumervaring kunnen drukken. Het tegendeel bleek het geval. Sommige werken lieten, zoals This is progress en This is critique, de toeschouwer in gesprek gaan over kunst, iets wat zelden op zon subtiele en tegelijk effectieve manier gebeurt in musea. Met dit retrospectief haalde het Stedelijk de 'live arts' definitief uit de elitaire niche, en dat is een uitzonderlijke, prijzenswaardige prestatie'.

Het volledige juryrapport is hier na te lezen.

Directeur Beatrix Ruf van het Stedelijk Museum zegt in een reactie:
Wij zijn zeer vereerd door de toekenning van de AICA Oorkonde voor het retrospectief van Tino Sehgal. Voor het museum was het een bijzonder project dat zich verbond met alle lagen van de organisatie. Ook uit de reacties van de bezoekers bleek dat zijn werk voor velen een ongekende en diepe kunstervaring bood. Het jaar met Tino Sehgal was een prachtig voorbeeld van hoe een museum samen met kunstenaars met presentatiekaders kan experimenteren.

De jury voor de AICA Oorkonde 2017 bestaat uit Edo Dijksterhuis, Laura van Grinsven en Joke de Wolf.

De AICA Oorkonde wordt jaarlijks afwisselend toegekend aan een Nederlandse publicatie, een instelling en, in 2017, aan een tentoonstelling. De stemming werd gehouden onder de 174 leden van AICA Nederland: kunstcritici, universiteitsdocenten, conservatoren en tentoonstellingscuratoren. In 2016 werd de AICA Oorkonde toegekend aan de Rijksakademie in Amsterdam.

De twee andere genomineerde tentoonstellingen waren : (gerlach en koop) in het Bonnefantenmuseum (2016) en Jheronimus Bosch Visioenen van een genie in het Noordbrabants Museum te s-Hertogenbosch (2016)

De uitreiking van de AICA Oorkonde 2017 vindt plaats op 29 november om 16.00 uur in het Teijin Auditorium in het Stedelijk Museum Amsterdam.

AICA leden,

Stemmen op de tentoonstelling van jullie voorkeur in de periode 2014-2016 kan nog tot en met 31 juli 2017.

De AICA Oorkonde 2017 zal vervolgens in het najaar worden uitgereikt aan de tentoonstelling met de meeste stemmen. De AICA Oorkonde wordt jaarlijks wisselend toegekend aan een publicatie, een instelling en een tentoonstelling.

Lees de juryteksten van de drie genomineerde tentoonstellingen hier na.

Stemmen kan door een e-mail te versturen naar aicanederland@gmail.com.
(let op! alleen voor AICA leden)

Onder de leden van AICA Nederland bevinden zich onder meer kunsthistorici, curatoren, academici en schrijvers. Wie zijn zij? Waar zijn zij mee bezig? Graag stellen we ze aan jullie voor. Met vandaag: Lisette Pelsers.

Sinds 2012 ben jij directeur van het Kröller-Müller Museum. Hoe komt een museumdirecteur bij AICA Nederland terecht?
Ik ben al heel lang lid, sinds de jaren tachtig geloof ik. Ze waren toen op zoek naar nieuwe jonge leden. Ik heb kunstgeschiedenis gestudeerd en schreef in die tijd onder meer voor de kunstredactie van de Twentse Courant stukken over hedendaagse kunst, met name over beeldhouwkunst. Ik was vereerd dat ik lid mocht worden.

Is een baan als museumdirecteur te combineren met het schrijven over kunst?
Ik zou het graag willen, maar het is lastig. Als directeur zit je in een ander, haastiger denkproces. Het schrijven van teksten vergt meer reflectie. Je moet de zaken eerst laten bezinken. Ik laat het schrijven nu dan ook graag over aan andere mensen.

Hoe beschrijf je de relatie tussen het museum en de kunstkritiek?
Musea en kunstcritici rusten enerzijds op elkaars schouders terwijl ze anderzijds toch ook altijd zelfstandig opereren. Wanneer we het hebben over kunstkritiek in algemene dagbladen is die vooral informerend en zelden kritisch. Maar ik vraag me af hoe erg dat is? Er verschijnen kwalitatief hoogwaardige stukken van vaste recensenten. Zij maken scherpe keuzes en schrijven daarom liever over goede tentoonstellingen en musea. Gedurende mijn tijd bij het Kröller-Müller Museum zijn er dan ook zelden tot nooit negatieve kritieken over het museum verschenen.

Ligt jouw toekomst nog steeds bij het Kröller-Müller Museum?
Ik voel me inhoudelijk zeer thuis bij de collectie. Het is een prachtige plek en er is nog zo veel wat je zou kunnen doen. Wat ik bijvoorbeeld nog een uitdaging zou vinden is om een tentoonstelling rondom het futurisme te organiseren. Het Kröller-Müller Museum heeft als enige Nederlands museum een volwaardige futuristische presentatie en het zou mooi zijn daar iets mee te doen.

Welke kunstinstelling, tentoonstelling of publicatie is jou recentelijk opgevallen en waarom?Het is al enige tijd geleden, maar een tentoonstelling die een grote indruk op me heeft gemaakt is het retrospectief van Francis Picabia in Kunsthaus Zürich. Veel instellingen hebben één enkel werk van Picabia in de collectie, maar in Zürich was het hele oeuvre tentoongesteld. De tentoonstelling bracht daardoor veel nieuwe inzichten en toonde Picabia’s belang voor de kunstgeschiedenis. Voor mij gold de tentoonstelling als een ware eyeopener!