"The producers of art criticism today face practical questions with ethical and political implications."
Een constructieve bijdrage aan het debat over de rol van de kunstkritiek, door Pablo Lafuente, op de website van het Institute of Contemporary Arts in Londen:
Lafuente schrijft: "…the work made by the artist is not exactly the same work written about by the critic – the critic makes the work appear other than it is, producing a new work."
Ik denk dat over het constructieve karakter van Lafuentes artikel nog wel te twisten valt. Uitgaande van zijn betoog zou een ieder fijn zijn 'eigen' kunstwerk maken bij het schrijven over, het ervaren van, of het lezen over kunst. Lafuente haalt met zijn karakterisering alle mogelijkheid tot strijd, werkelijke communicatie en discussie uit de kunstpraktijk, en vervalt in een verregaand relativisme.
Rancière mag dan naiëf zijn in zijn radicale egalitarisme, een dergelijk doodgeslagen kunstkritiek laat zich vanuit zijn naam niet onderbouwen.