Warhol tentoonstelling in Stedelijk Museum

Vrijdag 19 december sprak Lily van Ginneken de laudatio uit ter gelegenheid van de toekenning van de AICA Oorkonde aan Eva Meyer-Hermann, bedenker en samensteller van de tentoonstelling Andy Warhol. Other Voices, Other Rooms in het Stedelijk Museum eerder dit jaar. Elders op deze site is meer te lezen over deze toekenning. Van Ginneken gaat in op de specifieke aanpak van Meyer-Hermann, die deze tentoonstelling voor een groot publiek toegankelijk maakte: 'Zonder op de knieën te gaan voor een populistische aanpak, slaagde ze er in een populaire tentoonstelling te maken. Voor de jongeren was het een eye-opener, voor de ouderen een feest van herkenning met veel nieuws'. (This dutch version is followed here by the english translation by Michael Gibbs)

Door Lily van Ginneken

Het was een feest om de Warhol-tentoonstelling binnen te komen. Er hing een andere sfeer. Het Stedelijk CS zag er niet eerder zo uit. Eenmaal binnen was het overweldigend. Zoveel te zien, zoveel bewegend beeld waaraan je kon blijven plakken, met daarnaast de waarschuwende klokken, zo lang gaat ‘t duren…

De presentatie Other Voices Other Rooms, verwijzend naar die zoekende onrust in de gelijknamige roman van Warhols leeftijdgenoot Truman Capote, was in 3 duidelijk van elkaar te onderscheiden zones ingedeeld: Film scape, Cosmos en TV scape, zonder dat er sprake was van een hiërarchische opstelling, nee: alles werd als evenwaardig áán en naast elkaar getoond, met het risico dat je door al die beelden en geluiden misschien de grip op die ene film kwijtraakte, of net het gesprek tussen Andy en Edie miste.

Dit was echter geheel de opzet van curator Eva Meyer-Hermann. In haar begeleidende tekst schrijft ze: De creativiteit van Warhol is 40 jaar lang constant gebleven, zowel in zijn commerciële als in zijn vrije werk. ‘All is pretty’ is zijn egalitaire devies. Daarmee bedoelt hij niet dat elk alledaags gebruiksvoorwerp kunst is – waar het hier om gaat is: zijn haast democratisch te noemen instelling om alle dingen in de wereld evenveel betekenis toe te kennen. Alles wat het leven te bieden heeft, is ook geschikt om dat leven te beschrijven. Zijn wereldberoemde portretten vertegenwoordigen dan ook maar een deel van dit radicale wereldbeeld. De foto’s, video- en audio-opnamen zijn even belangrijk en niet te vergeten de voorwerpen uit het dagelijks leven die hij nooit weggooide, maar jarenlang bewaarde in dozen de ‘Time Capsules’.

 In de manier waarop Eva Meyer-Hermann haar Warhol-tentoonstelling heeft samengesteld probeert ze inzicht te geven in Warhols manier van werken, in zijn houding, in zijn fascinaties. Wélke materialen en technieken hij ook gebruikt of toepast, élk onderwerp kán en krijgt dezelfde aandacht. De zich talloze keren herhalende zeefdrukken van de Campbell soepblikken of de portretten van Marilyn Monroe, liggen immers in dezelfde lijn als de vertraagde eindeloos durende filmprojectie van het statische Empire State Building of van een urenlang slapende vriend.

In Other Voices Other Rooms wordt Warhol gepresenteerd niet zozeer als de autonome auteur van sacrosancte kunstwerken, maar als regisseur cq veroorzaker van een indrukwekkend multidisciplinair, collectief tot stand gebracht oeuvre, waarin op een onvergelijkelijke manier ‘leven’ wordt zichtbaar gemaakt. En dát gebeurt hoofdzakelijk via de in principe toch betrekkelijk onkunstzinnige manier van: reproduceren zonder commentaar. Niet voor niets wordt Warhols methodiek vaak vergeleken met een spiegel. Een onpersoonlijker instrument kun je je haast niet voorstellen.

Uit Eva Meyer-Hermanns benadering van Warhols persoonlijkheid blijkt echter dat geen emotie hem vreemd is. Hij is zowel insider als outsider, is middelpunt van de hippe wereld-jet set, maar voelt zich op zijn gemak thuis bij zijn strijkende moeder, is voyeur, stalker, weet zich geen raad met zijn uiterlijk maar staat ingeschreven als fotomodel, neigt tot jatten van ideëen, maar is tegelijkertijd motor en initiatiefnemer, hanteert in zijn werk geen moraal, maar gaat trouw naar de kerk, kortom een vat vol tegenstellingen. Dit maakt hem echter wel tot de uiterst gevoelige seismograaf, die in staat is die onvergetelijke kroniek van de jaren zestig, zeventig en tachtig te creëren. Read more

Eva Meyer-Hermann (links) en Janneke Wesseling (foto: Marieke van Giersbergen)

 

 

 

 

 

Dr. Eva Meyer-Hermann, samensteller van de tentoonstelling Andy Warhol. Other Voices, Other Rooms in het Stedelijk Museum in 2007-2008, ontving vrijdag 19 december de AICA oorkonde 2008 uit handen van AICA voorzitter Janneke Wesseling tijdens een feestelijke bijeenkomst in De Nieuwe Kerk. Jan Debbaut, voormalig directeur van het Van Abbe Museum en tegenwoordig zelfstandig tentoonstellingsorganisator in Londen besprak in zijn lezing op deze avond de verschijningsvormen van de tentoonstelling en de receptie ervan op de verschillende locaties (naast Amsterdam het Moderna Museet Stockholm, het Wexner Center for the Arts in Columbus, Ohio en de Hayward Gallery in Londen). De laudatio werd uitgesproken door Lily van Ginneken. De bijeenkomst werd afgesloten met een dankwoord door Eva Meyer-Hermann.

 Jan Debbaut (foto: Marieke van Giersbergen)

 

 

 

 

 

 

 

Janneke Wesseling (l) en Eva Meyer-Hermann (foto: Robert-Jan Muller)

 

 

 

 

 

 

Deze website publiceert op een later tijdstip de tekst van Lily van Ginnekens laudatio. Een videoimpressie van de tentoonstelling (onder de song I'll be your mirror van Nico) kunt u bekijken door te klikken op

http://www.youtube.com/watch?v=36ccbDt14WQ&eurl=http://kunst.blog.nl/nieuws/2008/12/19/gastcurator-andy-warhol-krijgt-oorkonde

 

 

 

 

 

 

 

Carolyn Christov-Bakargiev

 

 

Carolyn Christov-Bakargiev is door de documenta-toezichtsraad gekozen tot artistiek leider van documenta 13, die gehouden wordt van 9 juni tot 16 september 2012 in Kassel. Hiermee is het advies gevolgd van een internationale adviescommissie, waarvan de woordvoerder Kaspar König is. De keuze werd 3 december bekend gemaakt in de documenta-Halle te Kassel.

Christov-Bakargiev is hoofdcurator van het Castello di Rivoli in Turijn en was dit jaar de artistiek leider van de 16de Sidney Biennale. In de periode 1999-2001 werkte zij als Senior Curator of Exhibitions voor P.S.1 Contemporary Art Center te New York. Daarvoor werkte zij internationaal als zelfstandig curator. Zij is geïnteresseerd in de relatie tussen historische avantgarde en hedendaagse kunst en publiceerde veelvuldig over Arte Povera. In 1998 schreef zij de eerste monografie over de Zuid-Afrikaanse kunstenaar William Kentridge. Daarnaast organiseerde Christov-Bakargiev meerdere groepstentoonstellingen in Italië. In 1993 maakte zij tijdens de Biënnale van Venetië een tentoonstelling rond John Cage.   

Silke Lautenschläger, Hessische minister van wetenschap en kunst en tevens vice-voorzitter van de documenta-toezichtsraad omschrijft Christov-Bakargiev als een 'Power-Frau' die documenta 'schitterende nieuwe impulsen zal geven'. 

 

 

 

 

 Andy Warhol: Mario Banana No.1 (1964), film-still, © 2007  Collectie/collection The Andy Warhol Museum, Pittsburgh.  All rights reserved

De AICA Oorkonde 2008 wordt vrijdag 19 december uitgereikt aan dr. Eva Meyer-Hermann, samensteller van de tentoonstelling Andy Warhol. Other Voices, Other Rooms. Deze uitgebreide Warhol tentoonstelling was in 2007-2008 te zien in het Stedelijk Museum CS en werd door de AICA leden in ruime meerderheid de jaarlijkse AICA Oorkonde toegekend. (Over het jury rapport van het AICA bestuur lees het bericht op deze site van 10 augustus jl.)

Voorafgaand aan de uitreiking in de Nieuwe Kerk te Amsterdam spreken AICA voorzitter Janneke Wesseling, Stedelijk Museum directeur Gijs van Tuyl, Jan Debbaut, voormalig directeur Van Abbemuseum en Lily van Ginneken, lid van AICA Nederland. Na de aansluitende uitreiking spreekt Eva Meyer-Hermann. Voor het officiële programma kunnen de genodigden (die inmiddels hun uitnodiging hebben ontvangen) de tentoonstelling Heilig Vuur. Religie en spiritualiteit in de moderne kunst bezoeken, waarin een deel van de Stedelijk Museum collectie wordt getoond. (Meer over deze tentoonstelling in het bericht van 7 november op deze site.)

Een impressie van de tentoonstelling (wmv-format) kunt u zien door te klikken op http:/www.stedelijk.nl/content/other%20voices%20other%20rooms.wmv 

De uitreiking vindt plaats op vrijdag 19 december van 17.00-18.30 in de Nieuwe Kerk, Amsterdam. Aansluitend wordt een verfrissing aangeboden. 

Persinformatie via mvangiersbergen@xs4all.nl (Marieke van Giersbergen)

 

 

 

 

 

 Manon de Boer: Sylvia Kristel – Paris, 2003, (video-still), Super-8  op video. (foto galerie Jan Mot, Brussel)

In Parijs vindt van 28 november tot en met 7 december de Rencontres Internationales 2008 plaats, de zeventiende aflevering van een festival gewijd aan cinema en hedendaagse kunst. Op verschillende locaties in de stad, zoals het Jeu de Paume, Centre Pompidou, Maison Européenne de la Photographie, Beaux-Arts de Paris en L'Entrepôt worden tentoonstellingen, forums, multi-media concerten en filmvoorstellingen georganiseerd. Daarbij komen aan bod de nieuwste internationale ontwikkelingen op het gebied van new cinema en beeldende kunst, waarbij er sprake is van een cross-over tussen de twee disciplines. Verschillende buitenlandse culturele instituten participeren in het 10-daagse evenement met eigen programma's, zoals het Goethe Instituut, het Instituto Cervantes, Canadian Cultural Centre, Zweeds Cultureel Centrum en het Finse Instituut. Het complete tentoonstellingsprogramma is on-line te bekijken in een video library.

Deelnemende kunstenaars en filmmakers zijn onder (veel) meer Chantal Akerman, Manon de Boer, Emanuelle Antille, Ken Jacobs,  William Wegman, Lawrence Weiner, JoDi en Christophe Bruno. Voor een compleet overzicht van de deelnemende kunstenaars klik op http://www.art-action.org/en_info.htm 

Aanmelden als pers kan via http://www.art-action.org/en_prog.htm (deadline 25 november). Het complete programma is 23 november beschikbaar.

 

 

 

 

 

 

Studio Job: Dish-cover (met Job Smeets en Nynke Tynagel)

 

Now is the time is een lezing verzorgd door Camiel van Winkel en Rick Poynor (GB) in een serie presentaties onder de titel Art & Theory in the 21st Century. De lezingenserie wordt de komende maanden georganiseerd door Stedelijk Museum Amsterdam, Universiteit van Amsterdam, W139, SMBA en METROPOLIS M. Uitgangspunt van de lezingenserie is de gedachte dat design in toenemende mate de ondermijnende rol heeft overgenomen van de beeldende kunst. Met zijn communicatieve functie is design beter in staat dan kunst het grote publiek aan te spreken. De huidige associatie met de markt ontdoet design echter van zijn angels en kritisch vermogen. Het verlies van autonomie van design (als dat al geen innerlijke tegenspraak is) houdt gelijke tred met het verlies van zijn maatschappelijk-kritisch vermogen. De vragen in deze lezingen zijn wat de relatie is tussen design, kunst en massacultuur en welke strategie kunstenaars en ontwerpers hanteren om maatschappelijke bewustwording te genereren. 

Camiel van Winkel (NL) is onder meer hoofd lectoraat Beeldende Kunst van AKV | St Joost (Avans Hogeschool) in ’s-Hertogenbosch en publiceert over beeldende kunst. Rick Poynor is gespecialiseerd op het gebied van grafisch ontwerp, typografie en beeldende cultuur en is een van de oprichters van Eye Magazine. In 2004 stelde hij een tentoonstelling samen in The Barbican Art Centre onder de titel Independent British Graphic Design. 

Moderator van de lezing is Peter Rijntjes, interim directeur van het Museum voor Grafische Vormgeving (De Beyerd) te Breda.

Datum en tijd: donderdag 28 november, 20.00 uur. Locatie: Oude Lutherse Kerk (Universiteit van Amsterdam), Spui 411, Amsterdam. Website: www.nowisthetime.nl 

Nam June Paik, TV-Buddha, 1974 (coll.Stedelijk Museum Amsterdam)

Stedelijk Museum Amsterdam presenteert een deel van de eigen collectie onder de titel Heilig Vuur. Religie en spiritualiteit in de moderne kunst vanaf 13 december in De Nieuwe Kerk te Amsterdam. De tentoonstelling laat zien hoe kunstenaars als Malevich, Schnabel, Barnett Newman, Mondriaan, Dumas, Nam June Paik, Chagall en Bacon het begrip spiritualiteit en religie in hun werk een rol laten spelen. In totaal zijn er 80 kunstwerken te zien. Het is niet de eerste keer dat het Stedelijk Museum een deel van collectie in De Nieuwe Kerk tentoonstelt. Al in 1992, 2002 en 2003 werden er speciale 'uit huis' tentoonstellingen georganiseerd. Mels Crouwel en Gilian Schrofer tekenen voor de inrichting van de tentoonstelling. Irma Boom verzorgt de publicatie en Stedelijk Museum directeur Gijs van Tuyl, conservator Marten Jongema en gastcurator Marty Bax hebben de keuze voor de kunstwerken gemaakt. Het Stedelijk Museum verwacht, dat deze tentoonstelling bijdraagt aan het actuele publieke debat over religie in de samenleving.

De persconferentie vindt plaats op 11 december om 11.00 uur in De Nieuwe Kerk. Aanmelden op pressoffice@nieuwekerk.nl 

 

De grafisch ontwerpers Wim Crouwel (1928) en Jan van Toorn (1932) vervolgen op zondag 2 november het openbaar debat dat zij in 1972 voerden in Museum Fodor. Net als tijdens het historische debat 36 jaar geleden zal het tweegesprek nu gaan over de verschillende uitgangspunten van de ontwerpers. Tijdens de bijeenkomst vindt tevens de presentatie plaats van de publicatie Crouwel-Van Toorn. Het debat. (auteurs Frederike Huygen en Dingenus van de Vrie). De geluidsregistratie van het debat uit 1972 (indertijd opgenomen door Titus Yocarini) werd onlangs teruggevonden door Van de Vrie en is opgenomen in deze publicatie.

Professor Gerard Rooijakkers opent de middag met een presentatie over grafisch design in het leven van alle dag. Rooijakkers is onder meer als onderzoeker verbonden aan het Meertens Instituut en professor aan de Universiteit van Amsterdam. Aansluitend bespreken Titus Yocarini, Jeroen van Erp en Mieke Gerritzen de rol van design in onze huidige maatschappij. Tot slot kijken Crouwel en Van Toorn terug op het debat van 1972. Moderator is Chris Vermaas. Bezoekers van de middag ontvangen allen een exemplaar van de publicatie.

Datum: zondag 2 november, 13.30–17.00  Locatie: Felix Meritis, Amsterdam  rsvp@premsela.org De zaal is inmiddels geheel volgeboekt.

organisatie: BNO, Stichting Nederlands Archief Grafisch Ontwerpers (NAGO), [Z]OO Producties.

 

 

Volvo fabriek te Oostakker (B), daterend uit 1975

 

De Engelse beeldend kunstenaar Liam Gillick spreekt zondagmiddag 9 november in 's-Hertogenbosch in het Provinciehuis de tweede Hermeslezing uit onder de titel maybe it would be better if we worked in groups of three?  In zijn lezing spreekt Liam Gillick (UK 1964) over het discursieve kunstmodel zoals zich dat in kunst van de afgelopen twintig jaar heeft ontwikkeld. Dit model kenmerkt zich door een open (en tegelijk kritische) oriëntatie op de maatschappelijke context van de kunst. Interdisciplinariteit, samenwerking en een nadruk op het proces zijn daarnaast de meest opvallende eigenschappen. Gillick plaatst dit model tegen de achtergrond van de naoorlogse verzorgingsmaatschappij, met haar ‘zachte’ organisatievormen en samenwerkingsverbanden. Gillick legt een verband met het Scandinavische organisatiemodel in de autoindustrie uit de jaren zeventig, dat geestdodend lopende band werk verving door teamwork. Zijn tekst is te beschouwen als een zoektocht naar het ‘culturele DNA’ dat artistieke en sociaal-economische fenomenen met elkaar gemeen hebben.

Het initiatief voor de Hermeslezing is ontstaan uit een samenwerking
tussen Hermes, een netwerk van ondernemers in ’s-Hertogenbosch dat het
mede tot zijn taken rekent om kunst en bedrijfsleven bij elkaar te brengen, en het lectoraat Beeldende Kunst van AKV | St Joost (Avans Hogeschool), eveneens in ’s-Hertogenbosch. Het lectoraat, onder leiding van lector Camiel van Winkel, houdt zich bezig met onderzoek naar de culturele positie en functie van de beeldend kunstenaar.

Hermeslezing 2008 door Liam Gillick. Respondent Charles Esche
Datum: zondagmiddag 9 november 2008
Aanvang: 16.00 uur (ontvangst met koffie en thee vanaf 15.30 uur)
Locatie: Provinciehuis, Brabantlaan 1, 5216 TV ’s-Hertogenbosch
Zie ook www.hermeslezing.nl e-mail: info@hermeslezing.nl

 

 

 

 

 

ill. op het scherm Ella van Zanten (Rabo collectie), in rode jas voorzitter Paul Schnabel

 

De jubilerende Vereniging Rembrandt organiseerde in samenwerking met de Boekmanstichting ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan op dinsdag 14 oktober in het Duisenberg auditorium van Rabobank Nederland te Utrecht een symposium onder de titel Bondgenoten of tegenpolen?  Het thema was de verhouding tussen de verschillende collectioneurs in Nederland: musea, particulieren en bedrijven (zie het bericht van 13 oktober op deze site). Hieronder een verslag.

Door Robert-Jan Muller

Het symposium werd inhoudelijk ingezet door Carel Blotkamp met de lezing In loving memory. Zijn stelling was, dat particuliere collecties altijd een zekere mate van openbaarheid hebben gehad. Hij wees erop, dat 30 tot 50 % van museale collecties door particulieren zijn geschonken. Blotkamp plaatste twee soorten collectioneurs naast elkaar: het New-Yorkse echtpaar Dorothy en Herbert Vogel, met hun door de jaren opgebouwde collectie van hedendaagse kunst, avontuurlijk en met een bescheiden budget opgebouwd. Daarnaast noemde hij het Zwitserse echtpaar Ernst en Hildy Beyeler. Hun collectie moderne klassieken (Picasso, Miró, Giacometti etc.) bouwden zij op met ruim kapitaal, verdiend in de kunsthandel. Terwijl de Vogel collectie reizend in 50 VS staten te zien was, herbergde Beyeler zijn collectie in de particuliere Fondation Beyeler, waarvoor architect Renzo Piano bij Bazel een net zo indrukwekkend als aangenaam tentoonstellingsgebouw ontwierp. Vertaald naar de Nederlandse situatie noemde Blotkamp de verzameling van Hélène Kröller-Müller, die haar collectie op het Haagse Lange Voorhout al snel openstelde voor het publiek en later haar verzameling aan de staat aanbood op voorwaarde dat er een onderkomen voor gebouwd zou worden. Blotkamp merkte op dat er van het type verzamelaar als Beyeler, met zijn klassieke modernen, in Nederland nauwelijks een voorbeeld te vinden is: ‘Het aantal Picasso’s in Nederlandse particuliere collecties is op één gemutileerde hand te tellen’. Zijn boodschap aan Nederlandse musea was, dat zij particuliere collectioneurs als evenwaardige partners moeten behandelen.  Daarnaast vond hij, dat deze collectioneurs beter hun collectie kunnen laten opgaan in museale collecties, dan een privémuseum te bouwen. Hij opperde zelfs schenkingen aan buitenlandse musea, zoals een Breitner aan het Musée d’Orsay.

 

 

 

ill. Carel Blotkamp

 

Sjarel Ex, directeur van Museum Boijmans van Beuningen, gaf direct antwoord ten aanzien van zijn relatie met particuliere verzamelaars. In zijn museum dragen 30 particuliere collectioneurs bij aan de actuele collectie. Daarnaast constateert hij een wisselwerking: collectioneurs adviseren het museum in aankopen en andersom. Hij noemde als voorbeelden de H+F collectie van Han Nefkens, die als mecenas van het museum optreedt en gedurende 5 jaar jaarlijks 2 ton schenkt. Op een ander niveau noemde hij verzamelaar (en voormalig directeur van SKOR) Wilfried Lentz, die voor de tentoonstelling Public-Private een deel van zijn fotocollectie in het museum tentoonstelde. Read more